پایگاه خبری ورزش زنان ایران – حامد اسماعیلی : یک روز تابستانی در سال ۹۱، او برای اولین بار راهی ورزشگاه وطنی می شد تا چالش تازه ای را تجربه کند. در قائم شهر، اگرچه وطنی نماد نساجی و تیم “شهر خسته” است اما خاستگاه قهرمانان دیگری هم بوده و هست. شهر خسته حالا امیدهای تازه ای دارد.
کاراته کای کم سن و سال، حالا تصمیم گرفته بود که وارد رشته ای شود که آینده بهتری داشت. حاصل این تصمیم هوشمندانه، گام های او به سمت ورزشگاه وطنی و برای نخستین بار، پوشیدن لباس تکواندو بود. آن روز، روزی بود که زندگی دختر قائم شهری را تغییر داد.
۱۲ سالگی برای شروع کار یک تکواندوکار با هدف قهرمانی و پیشرفت در سطوح بالا، دیر است. با این حال، الهه تصمیم گرفته بود پس از حضور روی تاتامی کاراته و حتی کسب یک مدال کشوری از یک مسابقه سبکی، به مسیری برود که در آن هم علاقه اش را می یافت و هم راه برای رفتن، جنگیدن و افتخار آفریدن هموارتر بود : تکواندو .
آن روز در باشگاه شهید وطنی، استاد زهرا اصغر نژاد ایستاده بود و برای اولین بار دختر تازه وارد را می دید و شاید فکر آن را نمی کرد که چند سال بعد، برای دیدنش در یک میدان بزرگ، باید پای تلویزیون بنشیند. این داستان الهه شیدایی است. دختری که در بازی های آسیایی جاکارتا برای ایران روی شیاپ چانگ رفت و نامش را در تاریخ تکواندوی ایران، همیشگی کرد.
خاندان شیدایی، “ژن خوب” واقعی
ورود الهه اما به تکواندو، پیش از هر کس، مرتبط با خاندان شیدایی است. آن ها بر تکواندوی قائم شهر، مازندران و حالا ایران تاثیر گذاشته اند. مصطفی شیدایی، مربی شاخص تکواندو در جویبار است و عموی الهه. نکته دیگر این است که او، پدر زهرا شیدایی است که زهرا نیز در تکواندوی ایران، یکی از شاخص ها و مستعدهای ایران است.
الهه شیدایی در اولین مسابقه استانی اش زمانی که یک تکواندوکار نونهال و تازه کار بود
ژن تکواندو، دختر عموها را پیش برد و در این میان، رابطه عمو – برادر زاده ای عامل مهمی برای تغییر مسیر الهه از کاراته به تکواندو بود. تکواندو در قائم شهر رشته محبوبی است. دختران در این شهر به طور کلی به رشته های رزمی علاقه نشان می دهند و در این اتمسفر، عجیب نبود که الهه شیدایی ظهور کند.
با وجود این که همه چیز برای الهه شیدایی به سرعت اتفاق افتاده است اما او از زمان ورودش به تکواندو تا زمانی که برای اولین بار در یک مسابقه رسمی به میدان رفت بیش از ۲ سال صبر کرد. در حقیقت، سیر صعودی و سریع او درست از زمانی آغاز شد که در فضای مسابقه قرار گرفت.
سریع و شگفت انگیز
او در ۱۴ سالگی برای اولین بار در مسابقات آزاد نونهالان کشور به میدان رفت اما نقطه عطف و جهش او، ورودش به اردوی تیم ملی نوجوانان در پی عملکردش در مسابقات آزاد انتخابی و نظر شورای فنی بود. او اما برای کسب اولین مدالش تا ۱۷ سالگی صبر کرد.
الهه شیدایی در مسابقات قهرمانی نوجوانان کشور در سال ۹۵
در مسابقات قهرمانی کشور در شیراز در سال ۹۶، الهه در وزن منهای ۵۹ کیلوگرم قهرمان شد. با همین مدال طلا، وارد مسیر تازه ای شد. گرچه در قرار گرفتن در ترکیب نهایی تیم ملی نوجوانان در مسابقات قهرمانی آسیا توفیقی پیدا نکرد اما در ادامه به عنوان یک بازیکن جوان و مستعد، در مسیر آزمایش بخت خود برای حضور در بازی های آسیایی جاکارتا قرار گرفت.
حضور در بازی های آسیایی برای هر ورزشکار یک آرزو و هدف بزرگ است. صرف نظر از کسب مدال یا عدم توفیق در آن، همه کسانی که در بازی های آسیایی حضور پیدا می کنند نام خود را در تاریخ این رویداد بزرگ قاره ای جاودانه می کنند و الهه شیدایی برای حضور در جاکارتا، به اندازه کافی تلاش کرد و مزد زحماتش را گرفت.
پشتیبانان محکم
الهه در خانه، پشتیبانان محکمی دارد. شاید کم تعداد باشند اما دلگرمی آن ها به اندازه دنیا اثر دارد. پدر ، مادر و خواهر بزرگتر، پای تلاش های او ایستاده اند؛، با شکست او مرهمش بوده اند و در شادی ها، همراه با او خندیده اند. اوج این شادی خانوادگی زمانی بود که الهه در لیست مهرو کمرانی برای بازی های آسیایی جاکارتا قرار گرفت.
الهه می گوید: “مهم ترین موضوعی که در مورد انتخابم برای بازی های آسیایی در ذهنم باقی است شادی خانواده ام است. آن ها بی نظیر بوده اند و همیشه پشتیبان من. این که توانستم آن ها را شاد کنم برایم با ارزش ترین اتفاق بود.”
مورد عجیب الهه، اولین مسابقه ملی رسمی در جاکارتا
زمانی که به جاکارتا اعزام شد فقط یک تورنمنت غیر رسمی را در کره جنوبی پشت سر گذاشته بود. به عبارت دیگر الهه پیش از ورود به میدان بزرگی به نام بازی های آسیایی، در هیچ مسابقه رسمی برای تیم های ملی به میدان نرفته بود و از این نظر، او شاید یک مورد خاص و کم سابقه باشد.
الهه شیدایی ؛ردیف نشسته نفر دوم از راست در کنار زهرا شیدایی و ملیکا میرحسینی در تورنمنت کره جنوبی پیش از جاکارتا
در جاکارتا، الهه در وزن منهای ۵۳ کیلو گرچه ابتدا حریف فیلیپینی اش آراگون را برد اما در بازی دوم برابر فریزا آلدانگوروآ از قزاقستان متوقف شد. این توقف البته گرچه با توجه به سطح تجربی الهه شیدایی عجیب نبود اما برای الهه به سختی قابل هضم بود : “فقط به پیروزی فکر می کردم. می خواستم مدال بگیرم و توقع من از خودم بالا بود. به همین دلیل وقتی به فریزا باختم به شدت غمگین شدم. تا مدت ها به آن بازی فکر می کردم.”
ذهن الهه درگیر شده بود و او پس از پایان کارش در جاکارتا احساس ناامیدی می کرد. با این حال، تصمیم گرفت از نو شروع کند: ” شکست همیشه تلخی های خود را دارد اما من آنجا بودم که پیروز شوم. وقتی در چنین میدانی قرار می گیرید احساس می کنید که نماینده یک ملت هستید. وقتی می بازید انگار یک ملت شکست خورده. این است که باعث احساس اندوه می شود و شما را متاثر و غمگین می کند.”
در مورد من اشتباه نکرده اید
دختران تکواندوکار شاید مبارز زاده نشوند اما مبارز، بار می آیند. الهه نیز از این موضوع مستثنی نیست. او اذعان می کند که بارها خسته شده اما هرگز دست از تلاش نکشیده است: “در تکواندو گاهی نیاز است وزن کم کنید و درگیر تمرین باشید و بدن به شدت تحت فشار قرار می گیرد. ما آموخته ایم که در سخت ترین لحظات دست از تلاش نکشیم. هدف، زندگی ما را به سمت خود می برد. جنگیدن برای هدف، تحمل سختی ها را آسان می کند و از دل این تلاش و مبارزه، ما قوی تر می شویم. این، چیزی است که تکواندو به ما هدیه می دهد.”
از چپ: الهه شیدایی زهرا شیدایی تینا مدانلو و زهره حسن نتاج
الهه همچنان ادامه می دهد. او در لیگ، باتجربه تر شده و هر روز بیشتر آبددیده می شود. افتخار قائم شهر، در میان دغدغه روزها، از تمرین و تلاش در تکواندو وکلنجار رفتن با درس و دانشگاه گرفته تا گهگاهی دنبال کردن علائق هنری شخصی اش در موسیقی و سینما، لحظاتی، دقایقی، به قله های فتح نکرده و راه های نرفته فکر می کند و عطش سفر به جنگل های ناشناخته زندگی، او را جلو می برد. عطش ثابت کردن این به همه که : در مورد من اشتباه نکرده اید!
اطلاعات خبر: *نویسنده: حامد اسماعیلی * تنظیم کننده: تحریریه*منبع: اختصاصی*انتشار ۱۸ آبان ۱۳۹۸- ساعت ۱۳:۳۳
