حامد اسماعیلی – آی دبلیو اسپورتس : پایان راه برای فاطمه چالاکی فرا رسیده است. پس از عمری جنگیدن در میانه تاتامی، دست سرنوشت همانند هر روز و همیشه، روی جبارش را به نمایش می گذارد و این بار فاطمه یا یگانه یا هر چیزی که اسمش را می گذارید باالاجبار باید برود و کاری غیر از مبارزه انجام دهد.
با وجود همه نفرت ها، همه عشق ها و همه بی تفاوتی ها، فاطمه چالاکی چه امروز و چه چند سال بعد، هر زمان که می رفت، کاراته غم دوریش را حس می کرد. برای او، نقطه خروج اینجا تعریف شده است. در سی سالگی.
ماه ها پیش زمانی که درباره او پرسیدم گفتند که وضعیت او برای بازگشت به میادین چیزی شبیه به نجات تایتانیک تکه پاره شده وسط اقیانوس است. یک ماموریت غیرممکن که بازگشت به زندگی در آن فقط به معجزه نیاز داشت.
فاطمه چالاکی سال ها برای کاراته ایران جنگیده است. او عمر خود را برای کاراته صرف کرد، مثل همه دختران ورزشکار ایران بخشی از توان خود را صرف مبارزه با ناملایمات کرد و اکنون یک سانجه غم انگیز و ناخواسته دوران ورزشی او را پیش از موعد به پایان می رساند.
یک روز به جوان ترهای کاراته مثل سارا بهمنیار ، نگین آلتونی و لیلا برجعلی و دیگران باید بگویم که بله…گاهی می بازیم اما این پایان راه نیست البته که یاد گرفتیم وقتی می بریم زمان زیادی برای جشن گرفتن، فرصت نداریم.
حالا هم باید به دختر قائم شهر می گویم که این هم پایان راه نیست. همان طور که در روزهای پیروزی و شکست، زمانی برای جشن گرفتن یا اندوه نبود. فردا روز دیگری است. سخت تر از آنیم که تسلیم شویم و این را در همه این سال ها تمرین کرده ایم.
غم صحبت از رفتن اجباری یک ستاره، فروکاهنده جان است اما تا امید هست، چرا صحبت از ناامیدی گرچه با خداحافظی هر یک از ستاره های ما، تکه‌ای از خاطراتمان کنده می شود. حرف آخر این که بر ما مباد، فراموشی خاطره سازها.
