به گزارش “آی دبلیو اسپورتس” آژانس ورزش زنان ایران؛، دیدن مهرو کمرانی روی صندلی هدایت تکواندوکاران ایران در المپیک، مسابقات جهانی و آسیایی تصویری است که به آن عادت کرده‌ایم اما او دوران آسانی روی این صندلی نداشته است.
کمرانی در اواخر دهه ۸۰ و در دوران قدرت گیری تدریجی تکواندو زنان در ایران خود را به تیم ملی نزدیک کرد. او در آن دوران یک مربی جوان با انبوهی از شاگردان مستعد و تقریباً موفق بود.
به عبارت دیگر، اوج گیری مهرو کمرانی و مطرح شدن به عنوان یک مربی طراز اول در بهترین زمان ممکن برایش رخ داد جایی که اعزام تیم‌های ملی زنان در فدراسیون تکواندو به نحو ملموسی افزایش یافت.
تکواندو زنان در فضای بین‌المللی
ایران در تکواندو زنان در سال ۲۰۰۲ در بوسان کره جنوبی، برای اولین بار در بازی‌های آسیایی شرکت و یک سال بعد، در آلمان (مهر ۱۳۸۲) با هدایت پروانه محمد نقی پور تهرانی، نخستین حضور در مسابقات جهانی را تجربه کرد.
در سال ۲۰۰۶ نیز تیم ملی تکواندو بانوان با حضور در بانکوک، برای نخستین بار در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت داده شد.
در میان اسامی مربیان نسل اول تیم ملی تکواندو نام چهره‌هایی چون مریم آذر مهر، مینو مداح، پروانه محمدتقی پور تهرانی به چشم می‌خورد.
در آغاز دهه ۹۰ یونگ جانگ کره‌ای هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت و این در همان زمانی بود که مهرو کمرانی به عنوان مربی، دستیار مربی کره‌ای شد و از آن پس، همواره در بدنه تیم‌های ملی حضور داشته است.
۲۳ بهمن ۸۹ الهه عرب عامری، نایب رییس وقت فدراسیون تکواندو به استقبال یونگ جانگ رفت و او رسماً تبدیل به سرمربی تیم ملی شد به طوری که در المپیک ۲۰۱۲ لندن همین مربی با سوسن حاجی پور در ترکیب کاروان اعزامی ایران قرار گرفت.
زمانی که جانگ ایران را ترک کرد، فدراسیون تکواندو مینو مداح را سرمربی تیم ملی کرد و پروانه محمدتقی پور تهرانی و آزاده یاسایی کمک‌های او شدند.
در نتیجه مهرو کمرانی از تیم ملی بزرگ‌سالان رفت و در سال ۲۰۱۴ سرمربی تیم ملی نونهالان در جام جهانی باکو شد و در مقطعی نیز با ندا زارع در تیم ملی نوجوانان همکاری کرد.
حد فاصل سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ دوران طلایی مهرو کمرانی بود. او ۳ تورنمنت فوق‌العاده با تیم ملی نونهالان داشت و این دوران، سرآغاز همکاری مشترک او با فاطمه صفر پور بود که تا المپیک توکیو ادامه داشت.
حادثه مانیل؛ مسیر عوض شد
در سال ۲۰۱۵ مهرو کمرانی هدایت تیم ملی را در مسابقات قهرمانی آسیا در مانیل فیلیپین در دست گرفت که حاصل آن ۳ برنز (ناهید کیانی، مهسا جدی، ملیکا میرحسینی وکیلی) بود و هدایت تیم المپیکی که قرار بود در انتخابی المپیک شرکت کند در اختیار مینو مداح بود.
در انتخابی المپیک، اکرم خدابنده در آستانه کسب سهمیه فرصت حضور در ریو را از دست داد اما کیمیا علیزاده شگفتی ساز شد و سهمیه المپیک گرفت و این، در سرنوشت مهرو کمرانی نیز نقشی کلیدی ایفا کرد.
علیزاده درخواست کرد که مربی خودش یعنی مهرو کمرانی در المپیک کنارش باشد و در نتیجه فدراسیون تکواندو، خواسته کیمیا را پذیرفت. کیمیا یک سال قبل از این اتفاق، در مسابقات جهانی روسیه تک مدال برنز تیم زنان را برای مینو مداح و ایران به دست آورده بود.
این اتفاق به معنای پایان دوران حضور مینو مداح در نیمکت تیم ملی و آغازگر دوره حضور مهرو کمرانی در تیم ملی بزرگ‌سالان بود. کمرانی با کیمیا به ریو رفت و مدال برنزی تاریخی را کسب کرد.
آغاز دوران هدایت تیم ملی
از آن زمان به بعد (المپیک ۲۰۱۶ ریو) مهرو کمرانی به عنوان شخص اول نیمکت تیم ملی شناخته شد و یک المپیک، یک بازی‌های آسیایی و چند دوره مسابقات جهانی و آسیایی را به عنوان سرمربی دید.
تیم ملی با مهرو کمرانی در سال ۲۰۱۸ در مسابقات قهرمانی آسیا در ویتنام یک نقره و ۲ برنز کسب کرد و سپس در مسابقات تعویق افتاده سال ۲۰۲۱ لبنان در سال غیبت مهره‌های کلیدی و خوش‌نام شرق آسیا نایب قهرمان شد.
حاصل کار ایران در این مسابقات در بخش زنان ۶ مدال شامل یک مدال طلای نگار اسماعیلی، یک مدال نقره ملیکا میرحسینی و ۴ مدال برنز ناهید کیانی، زهرا پور اسماعیل، پریسا جوادی و غزل سلطانی بود.
حاصل تلاش تکواندوکاران تحت هدایت کمرانی در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا تک مدال برنز ناهید کیانی بود. در عرصه مسابقات جهانی، مهرو کمرانی در ۲ دوره جام جهانی سرمربی ایران بود.
در سال ۲۰۱۷ در موجو کره جنوبی، تیم او با تک مدال نقره کیمیا علیزاده به کار خود پایان داد و در سال ۲۰۱۹ در منچستر، این نقره توسط مهلا مؤمن زاده شگفتی ساز ۱۷ ساله کرجی تکرار شد.
سرانجام در دومین المپیک کمرانی، او با ناهید کیانی موفقیت دوره قبل را تکرار نکرد و کیانی به دست شاگرد مهرو کمرانی یعنی کیمیا علیزاده و عضو تیم پناهندگان در همان دور اول کنار رفت.
کمرانی نیز در گفتگو با رسانه‌ها همان مطالبی را تکرار کرد که موضع فدراسیون تکواندو بود: انداختن توپ به زمین فدراسیون جهانی تکواندو و متهم کردن کمیته بین‌المللی المپیک به سیاسی کاری. عجیب نبود که ناهید کیانی هم این ادعاها را تکرار کند.
چه کسانی او را نمی‌خواهند؟
مهرو کمرانی از سال ۲۰۱۶ و پس از المپیک ریو منتقدان تازه‌ای پیدا کرد. این منتقدان معتقد بودند که او صندلی مینو مداح را در اختیار گرفته و مدالی که توسط کیمیا و به کام کمرانی شد به مداح تعلق داشت.
طی سال‌های بعد تا پایان المپیک، مهرو کمرانی توجه بیش از حد به قشر خاصی از تکواندوکاران متهم شده است و البته در این باره، هرگز دلایل محکمی ارائه نشده است.
واقعیت این است که مهرو کمرانی، مربی همیشه مجیزگوی فدراسیون تکواندو هم نبود. او بارها در محافل رسمی و غیررسمی از این که تیمش فرصتی برای شرکت در تورنمنت و کسب امتیاز رنکینگ ندارد گلایه کرده بود اما در عین حال، با زدن یکی به نعل و یکی به میخ، کرسی خود در تیم ملی را حفظ کرد.
کمرانی همواره درباره اعتراض به نفرات تیم ملی تکواندو، مسابقات پرتعداد انتخابی را فصل الخطاب گزینش‌ها دانسته است. او یک مربی تعامل گر است و این، مهم‌ترین دلیل بقای او در تیم ملی در سال‌های گذشته است.
محمد پولادگر رییس فدراسیون تکواندو نیز که میزان محبوبیت او به پایین‌ترین حد ممکن رسیده است همواره از حضور مهرو کمرانی در تیم ملی دفاع کرده است.
نایب قهرمانی در لبنان در سال ۱۴۰۰ نیز جایگاه او را در تیم ملی بزرگ‌سالان مستحکم کرده است و بعید است تا پایان دوران پولادگر، تغییری در رأس تیم ملی اتفاق بیفتد.
از سوی دیگر اگر “موفقیت” را ملاک ارزیابی عملکرد او بدانیم باید به نسبی بودن تعریف موفقیت توجه کنیم. گروهی او را به واسط مدال‌های کسب شده موفق می‌دانند و برخی نظرات دیگری دارند.
آن صحنه سراسر حرف
در جریان نبرد کیمیا علیزاده و ناهید کیانی و در پایان مسابقه، کیمیا علیزاده نزد مربی‌اش رفت تا با او دیداری تازه کند و به او خسته نباشید بگوید. مهرو کمرانی که ۴ سال پس از کسب مدال برنز با شاگردش در ریو، او را در مقابل خود می‌دید در مقابل دوربین‌ها برخوردی سیاستمدارانه و البته منطقی داشت.
او علیزاده را در آغوش نگرفت و خود را بی میل به این ارتباط فیزیکی و گرم از سوی علیزاده، نشان داد. اتفاقی که برخی کاربران شبکه‌های اجتماعی را به انتقاد از او داشت.
واضح بود که کمرانی باید در برخورد با مهره‌ای که برای داخلی‌ها، تمام شده است رفتاری در پیش می‌گرفت که پایان خودش را رقم نزند. معذوریت، بهترین توصیف از این لحظه بود.
