آی دبلیو اسپورتس – رسانه دختران قهرمان ایران: میراث چیست؟ آیا عملکرد حرفهای شماست یا چهرهای که رفتارتان به عنوان یک انسان از شما میسازد؟
موتزارت آهنگهایی تاریخی میساخت. او در پنج سالگی در برابر طوایف اشرافی اروپایی اجرای موسیقی داشت و در ۱۲ سالگی، نوازندهای چیرهدست در پیانو، ویولن و ارگ شد.
بتهوون هم زمانی که ناشنوا شد، به این علت که دیگر قادر به شنیدن صدای تحسین و تشویق حضار نبود گریست. آیا زمانی که این میزان از حس مثبت را به جهان هدیه میکنید کارهای دیگرتان اصلاً اهمیتی هم دارد؟
بدمینتون، قدمگاه فرهیختگان است. در این قدمگاه، نام ثریا آقایی، نامی است غیر قابل عبور. در جهان نسبیتها، بدمینتون باز الهام بخش، هفتهها و ماهها را در سفر میگذراند به این امید که حاصل این سفرها حضور در المپیک باشد.
او چیزی فراتر از یک بدمینتون باز است. یک جهانگرد؟ یک فیلسوف؟ ذهن زیبای ثریا از سفرهای طولانی او برای شرکت در مسابقات مختلف، دنیا دیدهای به تمام معنا ساخته. جوانی باتجربه که برای ثابت کردن خود همزمان با انگیزه، به عرق ریختن هم نیاز داشت.
او همواره یک هدف واقعی توام با کنترل، تاثیر گذاری و عزم راسخ را دنبال می کرده است. جادوگرها به خاطر فریبها و نیرنگها، دسیسهها و روی نازیبای فلسفه دنیا به شهرت رسیدند اما جادوی ساحر مورد نظر ما در اشاعه نیکی هاست.
زیبایی های ثریا آقایی نهفته است در جادوی او. با کرداری که از او چهرهای مورد احترام میسازد. با شنیدن نام او چه چیزی به ذهن شما خطور میکند؟ راکت؟ توپ پردار؟ ساینا نهوال؟ تصویری که از او دارم، چیزی شبیه به کامل کردن یک پازل است.
زمانی که در ۲۰۱۴ در اینچئون، با آن ردای صورتی و خاکستری قطعات اول پازل را می چید و ۴ سال بعد وقتی که دوباره با رقیب هندی در بازیهای آسیایی روبرو شد، گذر زمان از او شخصیتی محکمتر و باتجربهتر ساخته و پازل زندگی حرفهای او کاملتر از گذشته بود.
فکر و ذکر ثریا آقایی حضور در المپیک است. المپیک توکیو هنوز در دسترس به نظر می رسد اما مسیر پرسنگلاخ و پیچیده است. او شاید به سرعت به بزرگترین هدف زندگی اش برسد و در توکیو حاضر باشد.
شاید هم در ۲۰۲۴ در یک “نیمه شب در پاریس” او این نوشته را به خاطر بیاورد و بگوید که سرانجام به مقصد رسیدم. البته که گاهی مقصد، نهفته در مسیر است.
او می جنگد، با سختیها کنار میآید و سفرهای طولانی و خسته کننده را از سر میگذراند و همه اینها، بی توجه به اینکه او المپیکی شود یا خیر، او را به چهرهای تبدیل میکند که قرار است دهها سال الهام بخش خانواده بدمینتون ایران باشد.
ثریا، تک افتاده با چهرهای صبور، رفیق روزهای پیروزی و شکست، رفیق لحظههایی توام با تحسین و درشت شنیدن، زنده است به انگیزه.
برای هزاران سال، جهان ترکیبی از زیباییها و زشتیها بوده.آفریدگار جهان، دریاها و جنگلها را بخشی از رخسار جهان خلق کرد و قلبهای خیرخواه، را برای زینت آن. یعنی که او بخشی از محبوبیتش را از سر همین کردار و پندار نیک دارد.
آرزوی من این است که روزی روزگاری بگویم که دیدی ثریا؟ دیدی که «صبر تلخ است و لیکن بر شیرین دارد» حافظ میگفت: صبر و ظفر هر دو دوستان قدیم اند. دوستان قدیم بالاخره یک جایی دوباره یکدیگر را ملاقات میکنند.
به درستی رفتار نیک و پندار نیک و پشتکار ایشون(ثریا آقایی) برای بقیه بدمینتونیستها و ورزشکاران الگوی بسیار مناسبیست،به امید موفقیت روزافزون و حضور ایشون در المپیک🙏