حامد اسماعیلی – دختران قهرمان (درنا): قهرمان شدن شیرین است. حاصلش این است که مدتی در آسمان‌ها سیر می‌کنید و یا مدتی مورد توجه خواهید بود.
اینکه بخواهیم دختران ورزشکار را طبق عملکردشان در زمین مسابقه مورد قضاوت قرار دهیم دیوانگی است.درون میدان، روی سکوی قهرمانی و در تصاویر روتوش شده یا ویدئهای تدوین شده،
همه چیز در مورد آنها زیباست اما در نهایت آنچه زیبایی آنها را می‌سازد رفتاری است که در زمانی که قدرت و غرور راه خود را به سوی آنها باز کرده، بروز می‌دهند. در برخوردهای نزدیک است که شما این فرصت را به آنها می‌دهید که در قلب شما محبوب بمانند و یا از احترامی که برای آنها قائل بودید به عنوان یک سوء تفاهم یاد کنید.
آنچه در برخوردهای اجتماعی ارائه می‌دهیم برآیندی از آن چیزی است که در خانواده فرا گرفته‌ایم و یا محیط‌های اجتماعی به ما یاد داده است. به دلیل همین تاثیر است که یک نفر غلامرضا تختی می‌شود و هزاران نفر به گرد پای او در محبوبیت هم نمی رسند.
بر اساس نسبت مستقیم و روشن تواضع و محبوبیت است که امروز، بسیاری از رفتگان از دیده، همچنان در دل ما جای دارند و گروهی از قهرمانان امروز، با قدرت پروسه ناامید سازی دیگران از خودشان را دنبال می‌کنند.
خطاب به قهرمانان امروز باید گفت که المپیک توکیو هم می‌گذرد، المپیک پاریس و بازی‌های آسیایی هانگ ژو و غیره هم می‌گذرد چنان که بوسان و جاکارتا و ریو و لندن گذشت.
فراموشی دردی است بی درمان که همه ما را گرفتار می‌کند و چنان که امروز باید یاد همه بیاندازیم که همین چند سال پیش فلان قهرمان در فلان رویداد بزرگ درخشید، روزگاری هم نوبت به شما می‌رسد.
آنچه آن روز از آن یاد می‌کنیم نه مدال، نه سهمیه المپیک و نه ژست‌های شما در برابر دوربین هاست بلکه معرفتی است که گذاشته‌اید، لبخندی است که زده‌اید و اخلاق نیکی که باعث و بانی پراکندن عطر آن بوده‌اید. همه ما تاریخ انقضا داریم. کمی بیشتر و کمی کمتر. این که در آینده چطور از ما یاد شود به امروز ما بستگی دارد.
