به گزارش “آی دبلیو اسپورتس” آژانس ورزش زنان ایران؛ تیم ملی فوتسال زنان ایران همچنان نه مربی دارد، نه برنامه ای برای آن تعریف شده و نه در قواره تیمی که دو دوره متوالی قهرمان آسیا شده با آن برخورد می شود.
این تیم که بعد از دومین قهرمانی متوالی آسیا، به حال خود رها شده بود، بعد از ۳سال پاداش قهرمانی اش را دریافت کرد. با این حال، همه به صورت پیش فرض ، سومین قهرمانی را وظیفه تیم ملی ایران می دانند در حالی که وضعیت تیم ملی در حال حاضر کوچکترین شباهت به تیمی که از قهرمانی اش دفاع خواهد کرد، ندارد.
جز اردو های مقطعی و نامنظم، هیچ آماده‌سازی‌ای برای مسابقات پیش رو انجام نشده و ملی پوشان در سردرگمی به سر می‌برند. حضور شهره موسوی در سمت نایب رییسی فدراسیون فوتبال هم هنوز اثری مثبت برای تیم ملی نداشته است.
با وجود اینکه تیم ملی در اسفند ۱۴۰۰ باید در مسابقات داخل سالن آسیا حضور یابد، هنوز سرمربی و کادر فنی آن مشخص نیست؛ این در حالی است که لیگ داخلی فوتسال زنان از پاییز آغاز خواهد شد و فرصت زیادی برای آماده‌سازی و اردوی منظم و هدفمند جود ندارد.
وضعیت مبهم تیم ملی با وجود انتصاب رئیس جدید فدراسیون فوتبال، هنوز پابرجاست. آن هم در حالی که در جلسات برگزار شده در مرکز ملی فوتبال، موضوعاتی نظیر فوتبال پایه و انتخاب خزانه‌دار بررسی شد ولی در خصوص فوتسال ملی زنان تصمیمی اتخاذ نشده است.
زمزمه‌هایی غیررسمی در مورد نفرات نیمکت تیم ملی فوتسال به گوش می‌رسد. شهرزاد مظفر به عنوان یکی از گزینه های مد نظر فدراسیون برای هدایت سالنی باز ها تلقی می‌شد اما او همکاری با ایران و بازگشت به نیمکت تیم ملی را رد کرد. او با کویت قرارداد دارد و البته مشخص نیست آیا فدراسیون فوتبال ایران واقعا به او پیشنهادی جدی داده یا خیر.
جدی ترین گزینه اما برای تیم ملی شهناز یاری است. آخرین بار عدم تمدید قرارداد فدراسیون با او و لغو پی در پی اردوهای تیم ملی، باعث جدایی و پیوستنش به تیم سایپا شد، فدراسیون فوتبال برای تمدید قرارداد با او اقدامی عملی انجام نداده است.
فاطمه شریف که با تیم هیئت فوتبال خراسان در دور نهایی لیگ فوتسال حضور داشت و نرگس علوانی که به تازگی قهرمانی لیگ برتر را با پالایش نفت آبادان کسب کرد، گزینه‌های مطرح‌شده دیگری هستند.
البته فاطمه شریف در صورتی که شهناز یاری سرمربی تیم ملی شود همانند قبل به کمک او خواهد رفت و کمک مربی تیم ملی تحت هدایت شهناز یاری خواهد شد. زوج او و یاری، ایده آل ترین ترکیب فنی روی نیمکت تیم ملی را می سازد. مربیانی که دانش، تجربه و رفتار حرفه ای را یکجا دارند.
نیلوفر اردلان هم که این روزها مشغول آکادمی و فوتبال پایه بانوان است گزینه مشابه برای به نیمکت تیم ملی فوتسال زنان ایران است البته او سال گذشته تیمی در لیگ برتر نداشت.
سابقه یک سال حضور در لیگ برتر به عنوان سرمربی و هدایت مقطعی تیم ملی جوانان رزومه نیلوفر اردلان را در مقایسه با سایرین، در موقعیت پایین تری قرار می دهد. او هنوز مربی باتجربه ای نیست و هدایت تیم قهرمان آسیا برای او احتمالا فرصتی برای آینده است و نه حال حاضر.
نرگس علوانی نیز به واسطه قهرمانی با پالایش نفت آبادان در لیگ برتر فوتسال به عنوان یک گزینه مطرح است اما بسیار بعید است که گزینه ای جدی برای تیم ملی باشد. رزومه او به عنوان سرمربی در اندازه هدایت تیم ملی نیست و او برای تحقق این رویا، نیاز به تجربه بسیار بیشتری دارد.
از دردسرهای سرمربی جدید تیم ملی فوتسال، می‌توان به سازماندهی تیمی که ۳ سال برنامه نامنظمی برای آماده سازی داشته اشاره کرد.
علاوه بر این، مسئولیت جوان‌گرایی و استفاده بهینه از بازیکنانی که مدت‌هاست در فوتسال ملی مطرح‌اند، بر دوش او خواهد بود. مسئولیتی که هنوز مشخص نیست به چه کسی واگذار خواهد شد.
علی رغم وعده شهره موسوی و شعار توسعه محوری شهاب‌الدین عزیزی خادم، فوتسال ملی هنوز مورد غفلت و کم‌توجهی قرار می‌گیرد و وضعیت نا به سامانی دارد.
قهرمان دو دوره از جام ملت‌های آسیا در شهریور ۱۴۰۱، به دنبال دفاع از عنوان قهرمانی خود در آسیا خواهد بود. کشتی‌ای که هنوز سکان هدایت آن را کسی بر عهده ندارد و بدون هیچ برنامه‌ای در دریای مشکلات در حرکت است.
با وجود رشد فزاینده فوتسال زنان در ایران و قدرت گیری لیگ داخلی، فوتسال زنان نه جام جهانی دارد، نه در بازی های آسیایی شرکت دارد و نه در المپیک و همین موضوع بهانه را برای جدی نگرفتن آن از سوی تصمیم گیرندگان مهیا می کند.
به عبارت بهتر، تیم ملی فوتسال بانوان ایران در حال حاضر جز مسابقات قهرمانی آسیا و مسابقات داخل سالن آسیا که رویدادی المپیادی است میدان دیگری ندارد اما تا همیشه اینطور نخواهد بود. جام جهانی دیر یا زود از راه می رسد و ایران باید اقتدار کنونی خود را در قاره حفظ کند. اقتداری که با حرف و رویاپردازی، حفظ شدنی نیست.
